Οι φεμινιστικές πρωτοβουλίες της περιόδου περιλαμβάνουν μια ευρεία γκάμα δραστηριοτήτων εκδοτικού χαρακτήρα, καθώς και διαδηλώσεις, δημόσιες συγκεντρώσεις, εκθέσεις, συζητήσεις, συναντήσεις για τον συντονισμό της φεμινιστικής δράσης, προβολές, μουσικές εκδηλώσεις, εκδρομές. Μέσα από τις δράσεις αυτές οι φεμινίστριες θα διεκδικήσουν –και θα κερδίσουν–διακριτή πολιτική παρουσία.
Σε μεγάλο βαθμό, ο διεκδικητικός λόγος των γυναικών στη Μεταπολίτευση οργανώνεται σε σχέση με τρεις καθοριστικής σημασίας για τον φεμινισμό της περιόδου θεματικές:
1. Οικογενειακό Δίκαιο,
2. Αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος,
3. Ποσοστώσεις.
Αλλά και τη Στράτευση, την Εργασία, την Ειρήνη
Με την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας, η οργανωτική γεωγραφία του γυναικείου χώρου εμφανίζει ιδιαίτερη ποικιλομορφία. Καταρχάς επανιδρύονται γυναικείοι σύλλογοι, η λειτουργία των οποίων είχε διακοπεί από το στρατιωτικό καθεστώς, ή είχε ανασταλεί ως ένδειξη αντίδρασης στην επιβολή της δικτατορίας.
Με την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974, στο περιβάλλον της Μεταπολίτευσης, νέα συλλογικά υποκείμενα εμφανίζονται στον δημόσιο χώρο της πολιτικής και διεκδικούν με δυναμισμό την πολιτική τους ορατότητα. Ανάμεσά τους και νέες γυναίκες που για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο κλίμα ανάλογων κινημάτων που ανθούσαν ήδη σε χώρες του Δυτικού κόσμου, δείχνουν αποφασισμένες να διερευνήσουν το συνολικό τοπίο των σχέσεων εξουσίας ανάμεσα στα φύλα και να αγωνιστούν για τη γυναικεία απελευθέρωση.
Η γυναικεία αμφισβήτηση ξεκινά από παλιά. Στα μέσα του 19ου αιώνα αρχίζουν να γίνονται ευδιάκριτες κάποιες γυναικείες φωνές που διεκδικούν τη βελτίωση της θέσης των γυναικών, προβάλλοντας το αίτημα της εκπαίδευσης. Σποραδικές στην αρχή, συστηματικότερες στη συνέχεια, οι παρεμβάσεις των γυναικών στον δημόσιο χώρο περνούν κατά κύριο λόγο μέσα από τη συγγραφική τους δραστηριότητα και τα πρώτα γυναικεία περιοδικά (Κυψέλη, Θάλεια, Εὐρυδίκη).
Το διδακτικό προσωπικό (καθηγητές/τριες και υφηγητές/τιες) που υπηρέτησε στο ίδρυμα συγκρότησε, ήδη από τον 19ο αιώνα, μια ακαδημαϊκή κοινότητα που ανέλαβε μια σειρά από πραγματικούς και συμβολικούς ρόλους εντός και εκτός του Πανεπιστημίου.
Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών συνέδεσε αδιάρρηκτα την ιστορική του πορεία με εκείνη της ελληνικής κοινωνίας. Οθώνειο, Εθνικό, Εθνικό και Καποδιστριακό, πρωταγωνίστησε στο δημόσιο βίο, επηρεάζοντας, όσο ελάχιστοι θεσμοί, τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Κορυφαίος επιστημονικός θεσμός, αποτέλεσε παράλληλα και έναν από τους σημαντικότερους διαμορφωτές και εκφραστές της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Πατήστε στην εικόνα για περισσότερες πληροφορίες
