Η Ιταλία κατέλαβε τα Δωδεκάνησα τον Μάιο του 1912, κατά τον Ιταλοτουρκικό Πόλεμο. Η απόσπαση των νησιών από την οθωμανική κυριαρχία, σε συνδυασμό με τις ιταλικές διακηρύξεις περί προσωρινότητας αυτής της κατοχής, ενίσχυσαν τις ελπίδες των Δωδεκανησίων για την επίτευξη της πολυπόθητης ένωσης με την Ελλάδα, όπως αυτές άλλωστε είχαν διακηρυχθεί στις 17 Ιουνίου 1912 στην Πάτμο, με την ανακήρυξη της «Αυτόνομης Πολιτείας του Αιγαίου».
Τα Δωδεκάνησα, στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, πάνω στους θαλάσσιους δρόμους του εμπορίου και του πολέμου, έθελγαν τους κατά καιρούς φιλόδοξους κυρίαρχους της Ανατολικής Μεσογείου. Για πάνω από έξι αιώνες, μάχες, πολιορκίες και συνθήκες έθεταν τις τομές μιας πολυκύμαντης εναλλαγής κυρίων στα νησιά. Ιωαννίτες Ιππότες και Οθωμανοί Σουλτάνοι, Ιταλοί, Γερμανοί και Βρετανοί, αναγνώριζαν τη στρατηγική σημασία της νοτιοανατολικής άκρης του Αρχιπελάγους και επιχειρούσαν την κατάκτησή της ή, έστω, την επιβολή του ελέγχου τους.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1980, η φεμινιστική αμφισβήτηση έχει καταγράψει σημαντικές επιτυχίες. Στο θεσμικό επίπεδο, οι νόμοι της ισότητας έχουν διαποτίσει τον νομικό πολιτισμό της χώρας, αν και πολλές ανισότητες επιβιώνουν στους ισχύοντες νόμους. Στο επίπεδο των αντιλήψεων, οι διακρίσεις κατά των γυναικών, στον βαθμό που συνειδητοποιούνται, αποκτούν κοινωνικό χαρακτήρα. Ο φεμινισμός της Μεταπολίτευσης κατάφερε να τις αναδείξει και να τις συνδέσει με τις σχέσεις κυριαρχίας ανάμεσα στα φύλα.
Οι φεμινιστικές πρωτοβουλίες της περιόδου περιλαμβάνουν μια ευρεία γκάμα δραστηριοτήτων εκδοτικού χαρακτήρα, καθώς και διαδηλώσεις, δημόσιες συγκεντρώσεις, εκθέσεις, συζητήσεις, συναντήσεις για τον συντονισμό της φεμινιστικής δράσης, προβολές, μουσικές εκδηλώσεις, εκδρομές. Μέσα από τις δράσεις αυτές οι φεμινίστριες θα διεκδικήσουν –και θα κερδίσουν–διακριτή πολιτική παρουσία.
Σε μεγάλο βαθμό, ο διεκδικητικός λόγος των γυναικών στη Μεταπολίτευση οργανώνεται σε σχέση με τρεις καθοριστικής σημασίας για τον φεμινισμό της περιόδου θεματικές:
1. Οικογενειακό Δίκαιο,
2. Αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος,
3. Ποσοστώσεις.
Αλλά και τη Στράτευση, την Εργασία, την Ειρήνη
Με την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας, η οργανωτική γεωγραφία του γυναικείου χώρου εμφανίζει ιδιαίτερη ποικιλομορφία. Καταρχάς επανιδρύονται γυναικείοι σύλλογοι, η λειτουργία των οποίων είχε διακοπεί από το στρατιωτικό καθεστώς, ή είχε ανασταλεί ως ένδειξη αντίδρασης στην επιβολή της δικτατορίας.
Με την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974, στο περιβάλλον της Μεταπολίτευσης, νέα συλλογικά υποκείμενα εμφανίζονται στον δημόσιο χώρο της πολιτικής και διεκδικούν με δυναμισμό την πολιτική τους ορατότητα. Ανάμεσά τους και νέες γυναίκες που για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο κλίμα ανάλογων κινημάτων που ανθούσαν ήδη σε χώρες του Δυτικού κόσμου, δείχνουν αποφασισμένες να διερευνήσουν το συνολικό τοπίο των σχέσεων εξουσίας ανάμεσα στα φύλα και να αγωνιστούν για τη γυναικεία απελευθέρωση.
Η γυναικεία αμφισβήτηση ξεκινά από παλιά. Στα μέσα του 19ου αιώνα αρχίζουν να γίνονται ευδιάκριτες κάποιες γυναικείες φωνές που διεκδικούν τη βελτίωση της θέσης των γυναικών, προβάλλοντας το αίτημα της εκπαίδευσης. Σποραδικές στην αρχή, συστηματικότερες στη συνέχεια, οι παρεμβάσεις των γυναικών στον δημόσιο χώρο περνούν κατά κύριο λόγο μέσα από τη συγγραφική τους δραστηριότητα και τα πρώτα γυναικεία περιοδικά (Κυψέλη, Θάλεια, Εὐρυδίκη).
